Dag 26: Woensdag 20 juni 2018.

Zo, vannacht hebben wij bijna geen last van muggen gehad en beiden hebben wij goed geslapen, gelukkig maar.   Het is opnieuw een onbewolkte hemel.

Het is toch wel bijzonder te noemen dat wij in Yukon Alaska zulk goed weer hebben. Het voelt vanmorgen direkt alweer warm aan en dat belooft dus weer een warme dag te worden, zal wel weer ruim dertig graden zijn.

We rijden weer verder over de Robert Campbell Highway, een smalle gravelroad die tussen de bossen en meren door gaat. 

Het blijft ons steeds weer verrassen en dan die gravelroad en dwars doorheen.

Hier is het een vastgereden onderlaag dus het stuift niet en dus kunnen wij hele stukken rijden met de maximaal toegestane snelheid van 80 km per uur.

Her en der ligt poep op de weg en dus moet er hier genoeg wild zijn.

Er zijn hier geen huizen en dus alleen maar wildernis het enige wat wij voorbij komen zijn een aantal gebouwen waar allemaal weg werk machines staan opgesteld en soort hotel waar de wegwerkers door de week wonen.

Op een gegeven moment rijd er een sproeiwagen voor ons die de weg nat maakt ik denk om het stuiven tegen te gaan en de weg weer vaster en harder te maken. Wij zijn de eerste auto die achter deze wagen aanrijdt en het wordt me toch een glibberbende en het sputtert tegen de Camper aan dus dit wordt een vreselijk smerige camper.

Als je op deze weg in de wildernis pech krijgt dan heb je echt pech want een telefoonverbinding is er niet en mensen wonen er niet, 363 km lang.

Dus volgende keer maar een GPS telefoon meenemen?

Op een gegeven moment zien wij een stofwolk voor ons en dit blijkt de motorrijder te zijn die ons eerder al ingehaald heeft, hij heeft een camera op zijn helm en een reserve band achter op de motor, ja met al die gaten en al dat grind nee eigenlijk kapotte stenen loop je enig risico op lekke banden.

Een heel eind verderop staat hij even uit te puffen  en maken wij uit het raam even een praatje met hem en vragen of alles goed is, ja hoor alleen van al dat stof en op dat gravel rijden moet hij even bijkomen, maar jah daarna moet hij nog deze 363km uitrijden en dan minimaal  62 km rijden voordat hij op een geasfalteerde weg komt en dat geld voor ons hetzelfde.

Bij het Finlayson Lake hebben wij koffie gedronken, in dit gebied loopt in de winter een grote kudde Cariboe’s alleen die lopen nu in de bergen aan de andere kant van het meer, daarvoor moeten zij 150 km lopen.

We gaan weer verder over de mulle zandweg en zien opeens een hele dikke bruine beer met van die echt dikke berepoten, hij schrikt wel wat van ons en “rent” het bos in, helaas voor ons.

Op de weg voor ons rijd opeens een soort sneeuwschuif machine die de grond los maakt en gelijk weer vlak maakt in een bewerking, daar achter rijdt een strooiauto die geen zout maar Calcium strooit, dus kalk op het zand en gravel en daardoor worden de onverharde wegen zo hard dat je er goed op kunt rijden, maar je kunt het je nu denk ik wel indenken, eerst de sproeiwagen voor ons en dan die kalkwagen voor ons en wij er direct achter, hoe onze camper er nu uitziet, het lijkt wel of de zijkant gebitakt is, een harde vieze laag smeer die er vast op zit. Gelukkig hebben wij het schoonmaken van de camper afgekocht.

De plaats, Ross River stelde niets voor. Wij zijn in Ross River tot de Pelly River gereden en daar houdt de weg dan ook op. Wel is er een katholieke kerk en een gezondheidspost. Aan de over kant is niets dan mining en wildernis.

Ik sprak de “kaptein” een oud manneke, van de Ferry aan, een oude Ferry uit Dawson City, die man zegt als je naar de andere kant gaat kun je prachtig wandelen en vissen en als je wilt heb je daar je eigen Lake, verder zijn er alleen maar  de mijnen en wildernis en nog eens wildernis, zonder wegen.

Er is net een voetbrug klaar over de rivier, deze brug is van een bijzondere constructie en van onbehandelt ijzer dus ziet er roestig uit.  We gaan weer terug naar de gravel Highway en gaan richting Faro.

Langs deze zandwegen groeien bloeien, volop bloiende paarse bloemen het zijn hier geen lupinen maar een heel ander soort en dat geeft een mooi gezicht met volop kleur in de bermen.

Toen wij bijna bij het dorp Faro waren stond er een bord langs de weg met erop “ Faro Airport” het lijkt er even op, of wij dan toch weer in Portugal zijn.

Het dorp valt ons erg tegen, er is veel leegstand, wel doet de gemeente heel goed haar best om het dorp een mooi aanzien te geven door enkele mooie parken met gazon aangelegd te hebben het gras staat er mooi bij en de sproeiinstallatie staat aan. Verder is dit de mijn stad van het Lood en het Tin.

Wij hebben buiten Faro aan de High Way weer een gravel pull out gevonden met veel ruimte en geen muggen dus daar blijven we vannacht staan.

Dag 23: Zondag 17 juni 2018.

Vannacht dus even buiten Carcross in de vrije natuur gestaan vlak bij een meer.
Gistravond begon het al te waaien en later begon het echt te stormen de camper stond te schudden, in de loop van de nacht zwakte de wind af maar vanmorgen begon het opnieuw te waaien.
We hadden een voordeel dat het in tegenstelling tot de vorige nachten niet koud was.
Na het ontbijt zijn wij eerst nog even teruggereden naar Carcross naar het tankstation waar wij gisteren internet hadden.
Daar hebben wij wat mails gelezen en gefacetime’t met de kinderen.
Toen wij van de overnachtingsplek weg reden zagen wij aan de kant van de weg een groot soort stekelvarken, ik denk dat deze ongeveer 1 mtr. lang was.
Ook hier lukte het om er een foto van te maken.
In Carcross is ook een vliegveld met een huise verharde, gravel landingsbaan.
Na ons internet moment zijn wij over de Tagish Road naar Jake’s Corner gereden en hebben daar een lekkere bak koffie gedronken.
Mooi om te zien zo’n “restaurant” het stelt echt niets voor en je kon er van alles eten, hamburgers, patat maar ook allerlei koeken, ik heb een lekkere kersenpie gehad en we hebben iets meegenomen dat er niet uit ziet maar een soort brood met veel suiker en rozijnen en vermoedelijk met kaneel erin, het doet mij denken aan een zeeuwse bolus.
Als je de mensen daar ziet eten, heel veel en ze nemen de rest dan maar mee naar huis, het was zondag, vaderdag, dat kent men hier ook maar men ziet er qua kleding vaak niet uit, joggingbroeken en slobbertruien die nog smerig zijn ook met van die ouderwetse open sandalen aan en dan vaak nog met een ruige onverzorgde baard.
Men heeft hier niets en leeft gewoon hun leven en maakt zich denk ik alleen maar zorgen om hun bestaan.
Jake’s Corner ligt op een kruising van vier wegen, naar het westen ligt het eerste “dorpje” 22 km verder, naar het oosten moet je 45 km rijden en naar het zuiden moet je 94 km rijden om bij een plaats te komen aan een doodlopende weg ook nog en ten laatste als naar het noorden rijd kom je in Whitehorse en dat ligt 63 km verderop.
Het is hier denk ik vechten voor een bestaan dat niet te vergelijken is met ons leven in Nederland. Het is van het ene in het andere uiterste.
Intussen rijden wij opnieuw op de Alaska Highway.
Onderweg ook weer een zwarte beer gezien, het was geen grote dus zal wel een jonge beer zijn.
Bij de bijzondere brug over het Teslin Lake is het dorp Teslin ontstaan.
Het is weer een echt indianendorp, zij zijn de autentieke bevolking hier en je ziet ook direkt aan het uiterlijk van de mensen dat hey Indianen zijn.
Het weer is goed en het is zelfs weer voor een blouse met korte mouw, heerlijk temperatuurtje en soms een zonnetje, wat een verschil.
De natuur is hier ook veel groener met aan de wegrand mooi lang groen gras waar de beren graag van eten.
We rijden nu verder richting Watson Lake en blijven bij Morley River op de Morley River Recreation Site staan om de nacht door te brengen.
Dit is ook een vrije plek in de natuur.
Als wij eraan komen zijn wij nog alleen maar het duurt maar even en er komt een grote camper bij staan en even later komt er een jongeman op een motor en die zet een klein tentje op tussen de bomen.
Als ik later met hem in gesprek raak blijkt het ook een Nederlander te zijn en hij komt uit Eindhoven.
Hij is diep in Zuid Amerika begonnen en via Peru en Columbia en weet ik al wat,
hier terecht gekomen.
Hij is nu 9 maanden onderweg en heeft ongeveer 45000 km gereden.
Dit zijn de laatste weken want hij wil via Vancouver weer naar huis vliegen, maar zal dan eerst zijn motor moeten verkopen om de terugreis te kunnen betalen.
Hij vond het prachtig van ons dat wij zo’n reis doen, maar dat is natuurlijk niets vergeleken bij zijn reis.
Wij hebben vandaag 205 km afgelegd en hebben het vandaag rustig aan gedaan.

Dag 21: Vrijdag 15 juni 2018.

Vandaag rijden wij richting Haines en daar gaan wij eerst naar de haven om te informeren wanneer de Ferry gaat naar Skagway.
De weg die wij vanaf Burwash Landing naar Haines rijden is een prima weg, dit is integenstelling tot wat er in de Anwb gids vermeld staat.
Onderweg zien wij allerlei voorbereidingen voor een wielerfestijn op zaterdag 16 juni, dus morgen.
Deze wedstrijd heet de 25 Th Annual Kluane Chilkat International Bike Relay en gaat van Haines Junction naar Haines met een lengte van 148,8 miles langs het Kluane National Park.
Bij het passeren van de Canadese grens mochten wij gewoon doorrijden en bij de grens met Alaska was er alleen een controle van de paspoorten en weer een aantal simpele vragen over wapens en munitie.
We moesten hier de tijd een uur terugzetten.
Wij hebben een tussenstop gemaakt in het Indianendorp Klukwan, met een eigen school en kerk en een mooi nieuw Visiter Center, maar deze was nog gesloten. Hiervan heb ik al foto’s bijgevoegd.
Onderweg op een parkeerplaats kwamen er allemaal busjes met aanhangers met rubberboten erop er kwam ook een bus met mensen erin aan.
Hieruit stapte een man en die kwam naar ons toe met in het engels de vraag of wij 2 uur for free wilden raften, wij bedankten hier vriendelijk voor.
Even later kwam er uit die zelfde bus een jongedame naar ons toe en die stelde dezelfde vraag in het frans, ik denk dat ze dachten dat wij het niet begrepen hadden.
Wij rijden door het Chilkat Bald Eagle Preserve een gebied waar de Bald Eagle’s in honderden en in de goede tijd met duizenden komen vissen op de zalm die dan tegen de stroming in de rivier op zwemt. Helaas er was nu geen Bald Eagle te zien.
Het laatste stuk weg van een aantal mijlen was een grote bouwput met een grote diversiteit aan graafmachines etc.
Men blaast daar hele stukken berg op om deze de weg breder te maken en als je dan ziet hoeveel stenen er dan afgevoerd moeten worden met grote vrachtwagens etc.
In Haines aangekomen zijn wij eerst naar het Visitir Center gegaan en gevraagd hoe een en ander zit met de Ferry, de meneer die ons te woord stond, een echte Indiaan, vertelde dat er maar een boot per dag gaat en dat die wel vol zou zitten, dus wij direct richting de haven en daar geinformeerd.
Wat bleek er was vandaag een extra boot ingelast en deze gaat om 4 uur, dus dat kwam prachtig uit,zeker nu wij ook ons horloge nog niet terug gezet hadden dus eigenlijk een uur speling hadden.
Daarna hebben wij eerst een brunch gehad, wij hadden vanmorgen namelijk nog niet ontbeten.
Wij hadden ook mooi tijd om het dorp Haines te verkennen.
Het was er heerlijk weer, 63 gr. Farenheit, 18 gr. Celcius.
Om 14.30 uur moesten wij bij de boot zijn en om 16.00 uur vertrok deze boot met twee campers van Canadream aan boord, een aantal auto’s en een behoorlijke groep motorrijders.
In de andere Canadream camper zat een stel Duitsers met drie jongens, ze kwamen uit de buurt van Ulm, hiermee hebben wij nog even gekletst, ze vonden dat wij het in de zelfde grote camper het toch wel heel luxe hadden met z’n tweeen.
Na aankomst zijn wij te voet de plaats Skagway ingeweest en dit is een plaats waar de cruise boten aanleggen en op dit moment lagen er twee cruise schepen.
Als je dan door het plaatsje loopt dan zijn er vele toeristen en heel veel juweliers winkels die veelal door Indiers gedreven worden.
Skagway is een echt Indiaans dorp, je ziet overal de invloed ervan door totumpalen e.d.
Het zonnetje scheen wel maar het was een koude wind.
Om 6 uur gaan wij weer verder richting Carcross over de South Klondike Highway en komen opnieuw op behoorlijke hoogte terecht en daar zoeken wij dan weer een overnachtingsplek boven op de top tussen de bergen.
Deze route volgden de goudzoekers jaren geleden in barre omstandigheden met al hun materialen etc.
Onderweg komen wij aan de kant van de weg weer een zwarte beer tegen die lekker van het gras loopt te eten, dit keer is het een jonge beer, hij is namelijk veel kleiner dan de anderen die we gezien hebben.
Wij vinden een plekje en stoppen daar en staan vannacht op ongeveer 3292 foot hoogte, het is hier dan ook koud en er is veel wind.
Na een tijdje rijd er een Canadreamcamper langs en die claxonneerd, dus dit zullen de duitsers wel zijn. Wij zijn herkenbaar aan de Nederlandse vlag die wij aan de spiegel hebben vastgezet.
Opnieuw slapen wij dus weer op grote hoogte.

Dag 17: Maandag 11 juli 2018.

Na een nachtje op een alternatieve manier in de camper te hebben geslapen, hebben wij lekker ontbeten.
Na het ontbijt was het wachten geblazen op een telefoontje van Canadream met een adres voor de Camper reparatie.
Om plm. 10 uur kwam er dan eindelijk een telefoontje van Monica die vertelde dat ze nog steeds bezig was om een bedrijf te zoeken die de reparatie uit kon voeren, later belde ze nog eens maar ze was er nog niet uit.
Ik heb toen aangegeven dat ze maar een andere camper naar Tok moesten brengen en dat wij daar dan ook naar toe zouden rijden.
Om 11.30 heb ik zelf maar weer naar Canadream gebeld en naar Monica gevraagd, uiteindelijk na veel doorverbinden kwam het antwoord dat ze een bedrijf in Tok had gevonden die de reparatie zal gaan doen.
Dus wij konden onverrichter zake weer terug via Glenallen waar wij weg kwamen en door rijden naar Tok, twee keer 300 km. gereden voor niets en twee dagen oponthoud.
Dus om 12 uur alles weer klaar voor de rit naar Tok.
Onderweg bij Anchorage zien wij langs de kant van de weg de borden weer staan die vermelden dat er sinds juli 2017 305 moose’s zijn doodgereden. Onderweg zien wij de voor ons al een beetje bekend geworden zaken omdat wij deze weg voor de vierde keer rijden.
Wij zijn met zon vertrokken en hebben onderweg behoorlijk regen gehad.
Na Glennallen waren de bergen die gisteren nog bruin en groen waren wit geworden door de sneeuw, je kon duidelijk de sneeuwgrens op de bergen zien.
Ook rijden wij de camping weer voorbij waar de slide out vast liep.
We rijden nu op de Glenn Highway Tok Cut Off.
Onderweg komt ons een trucky tegen met een caravan oplegger met daar achter als aanhanger een caravan, je staat verbaasd wat je hier allemaal wel niet ziet op de weg.
Omdat je in de grocery, supermarkt, geen drank kunt kopen zochten wij naar een liquerstore en zowaar in een oud bijna vervallen houten gebouwtje,alles is van hout, zit een liquerstore.
Ik loop als eerste naar binnen en direkt bij de deur komen mij al twee grote honden tegemoet en ja dan is Grietje verdwenen dus ik bleef de deur op een kier houden en probeerde de grijs stoffig en uitgedroogde uitziende oude vrouw uit te leggen wat er aan de hand was, maar ze was zo doof als een kwartel, ik moest harder parten, nee schreeuwen en toen begreep ze het en deed de honden naar achter, maar ja die kwamen direkt weer terug.
Nou ja toen ik vroeg naar een fles port vertelde ze mij dat dat achter mij stond en jawel hoor daar stond zowaar een fles port en de honden nou er liep een buiten en de ander was gewoon weer vlak bij Grietje en ze vertelde dat haar honden er zijn om iedereen te begroeten en dat ze echt niets doen.
Maar zij begreep wel dat als je ergens erg bang voo kunt zijn wamt zij was zo bang voor een muis dat ze dan op de tafel zou gaan staan, jaja zo’n oud mens op de tafel?
Een belevenis zo’n winkeltje met zo’n oude vrouw en ze praatte maar door over Amsterdam en de tulpen en dat ze er graag nog eens naar toe wilde maar gezien haar uitziende ouderdom twijfel ik daar wel erg aan.
Wij wilden overnachten op camping Porcupine Creek, nou dat was echt niks de plekken waren klein en dichtbegroeid, dus rijden we maar door en opeens net na een brug over een kleine rivier met een grindbedding was een mooie open plek voor ons om de nacht door te brengen, dus nu dan toch “wild” kamperen in Alaska bij het ruisen van het snelstromende in de rivier.
Tijdens ons avondritueel, foto’s bekijken, verslag maken en koffiedrinken en een spelletje doen, liep er naast de rivier een Mooes met een jong, ze zaten heerlijk van de frisgroene blaadjes van de berkenboom te eten, zo half verscholen achter deze bomen, wij hebben ze wel een half uur gadegeslagen.
Dus een goed eind van de dag.

Dag 14: Vrijdag 8 juni 2018.

Vannacht hebben wij overnacht op Campground Eklutna Lake met de vriendelijke host die ons zijn bearspray gaf om een wandeling naar het meer te gaan maken.
We zijn toch maar verder gegaan en hebben hem de bearspray weer teruggegeven.
Ondanks dat wij in een bos waren waar de beer aanwezig was hebben wij geen beer gezien.
Wij zijn naar Palmer gereden in de hoop daar nog een supermarkt tegen te komen maar op de kruising zagen wij niets en zijn dus maar doorgereden naar Gelnnallen.
Het eerste stuk is nog een vierbaansweg maar later wordt het door het bos tussen de bomen rijden met een totaal andere boomsoort dan we tot nu toe gewend zijn, volgens mij zijn het populieren.
Geleidelijk aan wordt het landschap grootser, breder en ruiger, het lijkt hier wel op de wildernisroute die we in Zweden gereden hebben.
Onderweg zien wij een zeer lange gletsjer die blijkbaar in het verleden veel breder moet zijn geweest gezien het landschap ernaast.
Deze weg gaat echt met veel bochten en hoog en weer naar beneden met naast ons soms zeer diepe afgronden met daarin wild stromende rivieren door het landschap met in de verte weer besneeuwde bergen.
Wij gaan bij Glennallen, waar een supermarkt is, rechtsaf en komen daar weer diverse wegwerkzaamheden tegen met de intussen bekende vrouwtjes en mannetjes die met een bord in de hand staan, Stop of Slow, de laatste stop duurde tien minuten en intussen is Grietje de groente voor de maccaroni gaan snijden en toen wij verder konden was dat gedaan.
Wij gaan nu richting Valdez op de Richardson Highway en overnachten op Camping Squirrel Creek.

Dag 11: Dinsdag 5 juni 2018.

Gisteravond laat begon de wind op te steken.
Vannacht was het echt schommelen in de toch zware Camper, later stormde het echt volop en de Camper schudde het uit, dus waren wij geregeld wakker.
Terwijl het om vijf uur nog volop stormde was het om 8 uur windstil en de lucht was geheel dicht getrokken met de wolken om de bergen. Later begon het ook nog te regenen. Dit weertype hebben wij hier nog niet meegemaakt.
Wij moeten eerst naar het dorp om de camping te betalen en dan kunnen wij om het hele uur door de tunnel terug naar de bewoonde wereld. Vanuit de richting Whittier gaat de tunnel ieder uur open en blijft dan tot een kwartier na ieder uur open, daarna komt de andere richting aan de beurt.
Wij hadden geluk en konden om 11.15 uur zo doorrijden.
Wij rijden nu op de Seward Highway richting Seward, we komen weer in de ruige natuur terecht.
Onderweg slaan wij nog even rechtsaf om naar Hope te rijden, we rijden dan nieuw langs de Turnagain Arm met de natuur erom waar volgens de boekjes de meeste wilde dieren van te zien zijn en alle soorten voorkomen zelfs de walvissen in de Turnagain Arm.
Je ziet wel dat de natuur hier verder is het is hier volop groen.
De meeste auto’s hebben voorop geen nummerplaten.
In de verte zien wij iets bruins, zou dit een beer zijn, nee het is een keline bruine ton met daarin de brievenbus met het klepje dicht als teken dat er post inzit.
Onderweg zien wij steeds van die hele grote vrachtwagens met twee chromen uitlaatpijpen naar boven, vaak een truck met oplegger met daarachter nog een aanhangwagen, zo zie je zelfs tankauto’s rijden hoe lang die wel zijn weet ik niet meer ze hebben zeven assen en vaak staat er Oversized op.
Intussen is het weer opgeknapt en wil zelfs het zonneyje er door komen, maar later wordt het weer bewolkt en het regent af en toe een beetje, het is grauw en vanavond is het ook eerder donker.
Bij aankomst in Sewardhebben wij eerst de tickets gekocht voor de Kenai Fjords, National Park Cruises die we morgen gaan doen.
Wij hebben vandaag rustig aan gedaan en toch weer 206 km gereden.
Morgenvroeg moeten wij ons om 10.30 melden en dus hebben wij morgenvroeg ook geen haast.

Dag 9: Zondag 3 juni 2018.

Vandaag verlaten wij Denali park, eerst nog weer even voltanken.
Ik werd geholpen door een jongeman die uit Macedonie kwam.
We vertrekken in zuidelijke richting en rijden nu over de Parks Highway.
Bij Cantwell begint het gebied weer ruig te worden en wij zien in de creek een Moose door het water lopen.
Het is hier weer een weids gebied met veel water en moerassen.
Wij rijden nu door het Matanuska gebied en zien zelfs nog een meer dat nog bevroren is.
Wij hebben erg veel geluk met het weer, het is opnieuw volop zon.
Je ziet hier borden langs de weg staan met de afstand in Miles aangegeven vanaf een plaats en ook aanduidingsborden dat er over een aantal mijlen een parkeerplaats is, bij ons zie je dan het volgende tankstation aangegeven.
Aan alle kanten zie je moerasachtige gebieden met creeken en daarin verwacht je dan wild te zien.
Ook ligt er hier nog steeds sneeuw tussen de bomen en in de verte de bergen met volop sneeuw.
Wij hebben op parkeerplaats Denali Vieuw North geluncht, heerlijk onze stoeltjes buiten gezet in de zon met uitzicht op de besneeuwde bergen en ook op de Denali waarvan de toppen nu toch wel deels in de wolken zitten.
Een man kwam op mij af of hij een foto van mij zou maken met op de achtergrond de bergen en de Denali, hij was geboren in Tsjechie en woonde in Australie maar had in Amerika een camper gekocht en kwam ieder jaar drie maanden terug om hier te reizen. Hij was nu wel tevreden over de situatie in Tsjechie maar onder het Russische regiem was het niets volgens hem.
Ook kwam er een echtpaar aan en die gingen bijden aan het schilderen, ze schilderden aquarellen en natuurlijk de natuur met de bergen.
Nadat wij Denali Vieuw North hadden verlaten zagen wij ook minder bergen maar toen wij links afsloegen richting Talkeetna reden wij eigenlijk weer naar het noorden en zagen opnieuw de besneeuwde bergen.
In het oude dorp Talkeetna was een soort markt door heel het dorp met veel handmade spullen verder waren er in dit dorp opmerkelijk veel restaurantjes en cafe’s.
Het was er een gezellige boel en lekker rommelig.
Het weer was zo mooi dat wij de airco iets aangehad hebben toen we verder reden.
Wij hebben vandaag 298 km gereden en zijn terecht gekomen op Campground Montana Creek, dit ligt langs de Parks Highway, dus wat meer last van het verkeer en s’nachts kwam er nog een camper binnen die eerst ook nog eens een paar rondjes over de camping reed.

Dag 7: Vrijdag 1 Juni 2018.
Vanmorgen vertrokken van het Delta State Park in Delta Junction.
Door en langs deze plaats loopt de Alaska Pipeline.
Een olie pijpleiding die van de Beaufort See loopt naar Valdez, dwars door Alaska van Noord naar Zuid.
Deze leiding is plm. 1280 km. lang en gaat door drie berg gebieden en steekt 500 rivieren en stroompjes over en heeft een diameter van 48 inches.
Het heeft in 1977 totaal 8 biljoen dollar gekost en op 31 mei 1977 was de leiding gereed.
Verder zien wij onderweg veel oude auto’s bij de houten onderkomens liggen, het is allemaal erg rommelig.
Opeens zagen wij een bruin dier aan de kant van de weg, bijna ineengedoken en laag bij de grond.
Later zagen wij dat dit een wolverine moet zijn geweest, familie van de mink en de weasel, het zijn alleseters.
In Fairbanks hebben wij wat rondgelopen, het is de enigste plaats van enige betekenis met 30.000 inwoners en met een Universiteit heeft Fairbanks betekenis voor de regio.
Omdat wij nog niet veel Moose op de foto hadden, hebben wij maar een foto van een standbeeld van een Moose gemaakt.
Een stuk verderop ,ja je raad het al zagen wij opnieuw een Moose en deze liet zich goed fotograferen.
In dit gebied leeft het grootste aantal Moose en is het grootste in zijn soort.
Zo’n dier kan van 800 tot 1600 pound wegen en een volwassen gewei kan tot 80 pound wegen.
Wij zien onderweg regelmatig bordjes voor een Vieuw een uitzichtpunt, maar als je er dan bent is alles dichtgegroeid en kun je niets zien, jammer hoor.
In Denali aangekomen was het een drukte van jewelste en dan rij je daar met zo’n 24 foot RV, camper.
Wij zijn maar gauw omgedraaid en naar een camping gereden die wij een paar kilometer terug gezien hadden, lekker rustig.
Bij de receptie waren twee dames en die deden hun uiterste best om ons te helpen.
Ik vroeg of zij de trip met de bus door het Denalipark voor de volgende dag konden reserveren, nou en dat lukte, ik moest achter de balie komen en mocht zelf onze gegevens op de computer invullen.
Hier zijn goede toiletten en douches, maar wij hadden full hookup en dan heb je gewoon waterdruk en de afvoerslang in een soort afvoer buis en 30 ampere stroom, dus niets aan de hand en heerlijk rustig.
Morgen gaan wij naar het Denalipark.
Om kwart over twaalf heb ik nog een foto gemaakt en daarop zag je dat het ging schemeren.

Dag 6: Donderdag 31 mei 2018.

De eerste nacht in Alaska geslapen.
Vanmorgen volop zon, dus heerlijk weer.
Wij hebben water bij getankt en afvalwater geloost.
Toen wij het laatste wilden doen zagen wij opeens een Moose met een jong aan de rand van de camping lopen net daar waar wij het afvalwater moesten lozen. Wat een groot dier is dat, hij liep er rustig te grazen, een prachtig gezicht.
Wij zijn weer terug gereden naar de camping Goldpanne waar wij gisteren eigenlijk wilden staan en hebben daar benzine getankt.
Binnen in de winkel kwamen wij in gesprek met een echtpaar uit Saksen, dus omgeving Dresden en later met een stel dat uit Minnesota kwam.
De jongedame die ons bij het tanken hielp kwam uit South Dakota en was 6 dagen onderweg geweest om hier te komen.
Ze werkt hier t/m eind augustus en daarna gaat alles hier weer dicht.Dit gebied was nog maar twee weken open, daarvoor was de weg afgesloten.
Er wonen in Chicken eigenlijk maar drie mensen, alleen in de zomer een paar meer.
En opnieuw zijn het de goudzoekers die hier wonen en werken en daardoor ontstaat dan zo’n gemeenschap.
Wij rijden nu op de Taylor Highway naar Tok, aan de kant van de weg licht nog sneeuw.
De plaats Tok stelt niets voor, het is niet meer dan een verzameling van Tankstation en wat aanverwante bedrijven met restaurants en een camping.
In de verte zien wij steeds donkere luchten en jawel hoor op de helling tegen de berg op ligt er op de weg ook sneeuw en hagel.
Na Tok rijden wij op de Alaska Highway.
Verderop komen wij regelmatig in een onweersbui en hagelbuien terecht, een bijzondere belevenis, donder en bliksem met sneeuw en hagel en de grote tankwagen denderd ons gewoon voorbij, terwijl er echt sneeuw of hagel op de weg ligt het is gewoon een laag wit.
Opeens zien wij voor ons midden op de weg, de Alaska Highway, een Moose staan, hij kijkt onze richting uit en loopt het bos 
Hierna zijn wij een kleinere weg ingeslagen en daar zagen wij weer een Moose het pad oversteken deze was in tegenstelling tot die op de camping wel schichtig.
Je kunt hier heel ver over de dalen kijken en ziet hoe groots dit land is met in de verte de hoge bergen met sneeuw erop, soms blinken in de zon, dan is het opeens weer mooi weer.
Kortom een eindeloze wereld van bos en rivieren.
Wij stoppen net na Delta Junction en gaan daar op Delta State Recreation Site Campground staan.
Wij hebben vandaag 302 km gereden en zijn intussen wat in de bewoonde wereld terecht gekomen, maar of dat morgen zo blijft vragen wij ons af.

Dag 5: Woensdag 30 mei 2018.

Het is vanmorgen fris maar wel volop zon.
Om 9.00 uur vertrekken wij eerst weer richting Dawson. Vlak voor Dwason gaan wij linksaf de Bonanza Creek in, dit is de Creek waar het eerste goud is gevonden.
Na een paar kilometer zien wij links en rechts van de weg caravans staan van de goudzoekers en graaf machines die de grond overhoop trekken op zoek naar goud.
Rond Dawson City zie je echt overal bergen van stenen, deze zijn uit de rivier gedregd en op een soort van d
epots gestort.
Even verder komen we bij een soort van museum, Claim 33, Gold Panning Museum.
Dit is dus een gebied dat geclaimd is om naar goud te zoeken, de mevrouw in het museum verteld ons van alles en laat ons een stukje goud zien, ik geloof 4,38 gram of zo, het is plm 380 dollar waard.
Ze had nog een klein stukje goud en ik zag daar een vrouw in die op een harp speelt.
Buiten werd een groep voorgelicht over hoe het goud wassen in een pan gebeurd, en zij kregen elk een pan met daar zand in, toen zij dit voordeed hield ze uiteindelijk een stuk of vier kruimeltjes goud over.
Rond het museum stonden vele oude werktuigen, tractoren en oude auto’s.
Vandaar zijn wij via Dawson City met de ferry de Yukon rivier overgestoken en verder gereden naar Chicken.
Het is een lange gravelweg die aan beide zijden alleen maar natuur heeft met zeer wijdse uitzichten. In de verte zie je de weg al over de bergen gaan. Je komt er bijna geen verkeer tegen en toch kwamen ons vandaag weer 2 fietsers tegen in die eindeloze weidse wilde natuur, zonder ook maar een dorpje of enige vorm van bewoning, deze weg is 170 km lang.
Wij hebben de hele weg weer geen wild gezien op een voor ons onbekend dier dat vlak langs de weg liep, het leek wel een miereneter.
Op een andere plaats vonden wij de resten van drie rendieren waarvan alleen de poten met de hoeven, het gebit en de vacht nog over waren.
Wel kom je ook daar weer zo’n grote truck tegen met twee tankaanhangers, brandstof, diesel of gas en die denderd dan ook over zo’n gravelroad.
Om half vier passeren wij de grens met Amerika en worden daar door een zeer streng uitziende man gecontroleerd, compleet met afdrukken van de vier vingers en de duim van beide handen en een irisscan.
Direct over de grens krijgen we een prachtig geasfalteerde weg die na enige kilometers weer over gaat in een gravelweg met heel veel gaten.
Even verderop staat een bord met de aanduiding dat de tijd nog een uur achteruit gaat.
In Chicken aangekomen had de eerste camping nog geen fris water en zijn we dus doorgegaan naar de tweede camping, maar dit is dan ook alles in Chicken, op wat bedrijven na is dit het complete Chicken ofwel de hele kip.

Dag 4: Dinsdag 29 mei 2018.
Vanmorgen om 10 uur vertrokken van Tombstone Campground en verder de Dempster Highway op, dus weer over de gravel.
Het was redelijk weer maar wel koud.
Maar wij zitten dus ook redelijk hoog.
Wij wilden nog een stuk natuur zien.
Hier zijn geen bomen meer maar struiken en het is een moerasachtige beplanting die enigzins rood bruin gekleurd is.
Ruim 80 km deze weg op bereiken wij het hoogste punt van deze weg namelijk 1300 mtr.
En jawel wij kwamen daar in een huize sneeuwbui terecht ook in de kreken ligt nog een dik pak sneeuw.
Het gebied doet ons denken aan de Wildernisroute in Zweden en het noorden van Finland, alleen veel grootser.
Wij kwamen mensen uit Ottawa tegen en die vertelden ons dat er verderop een Moose liep, dus wij verder, maar helaas geen Moose voor ons, wij hebben wel een bijzondere vogel gezien met een wit lichaam en een rood bruine hals en kop, het was iets groter dan een duif en deze maakte een bijzonder geluid.
Onderweg op een uitzichtplaats zat een (Maho) Marmot en die keek zo nieuwsgierig en grappig, ook zagen wij diverse sneeuwhazen.
Deze weg de Dempster Highway is een belevenis om te rijden, ook Grietje heeft hier een stuk gereden, wel is de Camper erg vies, helemaal bruin geworden van de drek op de gravelweg.
Terug gekomen op de Klondike Highway zijn wij doorgereden naar Dawson City, de stad van de goudzoekers, het is een echt oud stadje met allemaal houten gebouwen die de sfeer van een Cowbowfilm hebben.
Daarna zijn wij een stukje teruggereden en ons plekje gezocht op de Klondike Campground.
Tot nu toe hebben wij steeds staatscampings gehad die allemaal in de natuur liggen.
Er zijn geen voorzieningen wel staat er altijd een picnictafel en is er een houtvuurplaats waarbij het hout aanwezig is.
Ook zijn er wc’s, een hokje met een gat in de grond waarop een soort wc is geplaatst, zonder waterspoeling, ze zijn voorzien van closetpapier en zien er netjes uit.

Dag 3: Maandag 28 mei 2018
Vanmorgen vroeg was het mistig maar toen wij om 9.00 uur vertrokken
vanaf de Campground in Pellycrossing was de mist verdwenen.
De camping is een staats camping die wel in gebruik is maar er was verder niemand aanwezig.
Wij hebben even getankt bij het tankstation van de Selkirkindianen, wel moesten we nog even wachten tot negen uur omdat het station dan pas open ging.
De mensen die hier wonen zijn echt Indianen die hun eigen gemeenschap hebben.
Onderweg begon kregen we een regenbui.
Je kunt zien dat wij noordelijker gaan want de dennebomen worden smal, ook lag er nog sneeuw in een creek
Intussen is het prachtig weer geworden met zonneschijn.
Ongeveer 35km voor Dawson City slaan wij rechtsaf en gaan de Dempster Highway op.
Deze weg loopt helemaal naar de noordelijke kust van Yukon en is vanaf hier 730 km. lang en bestaat geheel uit een gravelweg, je mag er 80 km per uur rijden.
Wij rijden dit traject tot het Tompstone Territorial Park naar de Campground die daar is. Een traject van plm. 60 km.
Deze weg gaat steeds hoger en dat merk je ook aan de omgeving.
Het aantal bomen wordt steeds minder dus komen wij boven de boomgrens.
Om 22.45 heb ik nog een rondje over de camping gelopen en zag nog 2 sneeuwhazen.
Het was ondanks dat al zo laat was nog gewoon licht, ook hieraan kun je merken dat wij noordelijker zitten.
Ook hier was het heerlijk rustig, je hoorde echt niets alleen het riviertje direct achter onze plaats.

Dag 0: vrijdag 25 mei 2018.

Henk en Tineke hebben ons naar de trein gebracht in Meppel.
Vandaar ging de reis vlot naar Amsterdam, Schiphol.
Bij ons zat de eigenaresse van Chinees restaurant Lotus in Hoogeveen, ze reisde naar familie in China, onderweg hebben we even bijgekletst.
In het vliegtuig verliepen de eerste uren vlot.
Ik zat naast een Rus en wij kwamen na verloop van tijd aardig aan de praat, zelfs over Poetin. Hij heeft een recycling bedrijf in Vancouver en in Rusland.
De vlucht verliep rustig en we werden goed verzorgd.
In de loop van de middag om plm. 3 uur Canadese tijd kwamen wij aan op Vancouver airport.
Het duurde even voordat de shuttelbus er was.
Vandaar naar ons hotel.
We zijn vroeg naar bed gegaan.

Dag 1: Zaterdag 26 mei 2018.

Vanmorgen al vroeg wakker, wat logisch is i.v.m. het tijd verschil.
We waren dus mooi op tijd en om 5.45 uur stond de shuttelbus
klaar om ons naar het vliegveld te brengen.
Op het vliegveld hebben wij lekker ontbeten en vertrok het vliegtuig mooi op tijd .
Het was een Bombier vliegtuig geschikt voor 76 personen.
Mooie stoelen, 2 dan het gangpad en weer 2 stoelen
Wij zaten bij de nooduitgang aan gangpadzijde dus heerlijk ruim.
Na aankomst duurde het door de douane gaan erg lang.
Buiten heb ik Canadream gebeld en het busje was er vlot, wij waren de enigste.
Na een uitvoerige incheck door Dian en uitleg zijn wij op stap gegaan en op zoek naar de supermarkt, de liquorstore en het tankstation.
Na zo,n 70 km gereden te hebben hebben wij een mooi plekje gevonden op Campground Lake Laberge een natuurcamping aan de rivier.
Ook hier op tijd naar bed om de volgende morgen weer wat bij de “tijd” te zijn.

Dag 2: Zondag 27 mei 2018.

Wel even wennen hoor in de camper.
Een bijna nieuwe camper, 7000 km gereden, en een totaal andere indeling dan dat wij gedacht hebben en “gewend” zijn.
Maar dit zal ook wel weer wennen.
Na een ontbijt en een kop koffie zijn wij verder gereden over de Klondike Highway.
Na 38 km. Zagen wij de eerste dieren, een soort herten maar dan nu zonder gewei, ik denk dat het twee Caribou’s waren.
Het is een tweebaansweg met af en toe een slecht wegdek met soms flinke gaten erin. Dit wordt wel met kleine rode vlaggen aangegeven.
Onderweg rijden we langs het Vox Lake.
Het is een lange weg met niet veel afwisseling, bomen en af en toe zicht op een meer of rivier. Het is wat langweilig.
Links en rechts van de weg borden die aangeven dat er bosbranden zijn geweest, met de jaartallen erbij, 1958 en bijv. 1998.
Bij Carmacks hebben wij nog wat boodschappen gedaan, voornamelijk vlees en groente.
Hier zijn we de Yukon Rivier overgestoken.
Na Carmacks wordt het dal breder en krijgen we meer zicht op de Yukon.
Wilde dieren zijn we niet meer tegengekomen, ja twee eekhoorns die de weg over staken, wel hebben we nog een ouder stel met bepakking op de fiets gezien, wat een moed!n
In Pelly Crossing gaat de weg opnieuw over de Yukon en hier is een nederzetting van de Selkirk Indianen compleet met eigen First Nation Administration Building en een gezondheids centrum.
Wij zijn hier alleen op de camping die direct aan de Yukon ligt, er is ook geen receptie of zo er zijn alleen nog een paar mannen die in een Camper zitten en een grote vrachtwagen hebben.
Later kwam er nog een jonge man op de fiets met een tentje.
Het is nu 22.30 uur en wij gaan naar bed, terwijl de zon nog wat schijnt. En het dus nog echt licht is.